Rys historyczny
Psy tej rasy pochodzą najprawdopodobniej od masywnych psów pasterskich, których zadaniem była obrona i pilnowanie stad zwierząt przed atakami drapieżników. Żyły one ok. 3000 lat temu na Półwyspie Iberyjskim (przywiezione zostały przez Fenicjan). Wówczas dzielono je na:
Mastif hiszpański pochodzi z południowych zboczy Pirenejów.
Mastif istniał w Hiszpanii już najprawdopodobniej w czasach przedchrześcijańskich. Słowo mastin ma dwa źródła. Pierwsze wywodzi się z łacińskiego słowa masuentus oznaczającego tyle, co oswojony, łagodny, udomowiony. Drugim źródłem nazwy jest również łacińskie słowo mastibe oznaczające pasterza stad. Fakt ten, świadczyć może o bardzo starym pochodzeniu mastifa. Pierwsze wzmianki dotyczące mastifa iberyjskiego pojawiają się już u Wergiliusza pomiędzy 70 a 19 rokiem p.n.e. (wskazówki na temat odżywiania), a następnie u Pliniusza Starszego około 23-79 roku n.e., czy u Collumelli w I wieku n.e.
Około roku 1946, Hiszpanie zaczęli kojarzyć między sobą poszczególne typy mastifa. I tak psy, które charakteryzowały się krótkim włosem skojarzono z mastifem hiszpańskim, a długowłose z rasą mastif pirenejski. Chociaż pierwotnie chodziło o tego samego psa, rasa została podzielona na francuskiego pirenejskiego psa górskiego i hiszpańskiego mastifa pirenejskiego.
Wygląd
Głowa mastifa pirenejskiego
Budowa
Bardzo duży, masywny i mocny pies. Klatka piersiowa jest bardzo pojemna i muskularna. Kłąb dobrze zaznaczony, grzbiet mocny. Rasa ta ma silne, grube nogi oraz szerokie łapy o twardych podeszwach. Głowa duża, mocna, umiarkowanie długa. Proporcje mózgoczaszki do kufy: 5:4. Nos duży, szeroki i czarny. Opadające trójkątne uszy są spiczasto zakończone i płasko zwisające.
Szata i umaszczenie
Gruba, gęsta, umiarkowanie długa. Psy tej rasy są przeważnie koloru białego, zawsze z dobrze zaznaczoną maską wokół oczu (zazwyczaj w kolorach: szarym, czarnym, złotożółtym bądź beżowym).
