Rys historyczny

Istnieje wiele spekulacji na temat pochodzenia i historii mastifa tybetańskiego dlatego, że Tybet był krajem pozostającym w dużej izolacji wobec innych kultur. Rodzima nazwa - Do khyi - oznacza "trzymanego na uwięzi". Oddaje ona użytkowość tego psa, który w nocy strzegł stad zwierząt hodowlanych i dobytku, a w ciągu dnia, ze względu na swoją agresywną postawę wobec obcych, musiał być wiązany u wejścia do namiotu. Starożytni autorzy (Arystoteles, Megasthenes) przytaczają opisy "psów indyjskich" odpowiadające dogowi tybetańskiemu, który z górzystych rejonów Tybetu trafił do Indii. Stąd rozprzestrzenił się na tereny Persów i Asyryjczyków. Według opinii takich badaczy jak : Croxton-Smith, Hauck lub Hancock nazwa mastif jest myląca, a oni sami nazwaliby go jako "tybetańskiego psa pasterskiego i owczarskiego". Ze względu na funkcjonalność porównywali Do khyi do takich górskich ras jak: Kuwasz, Berneński pies pasterski czy Karabasz. Na przestrzeni wieków, na terenach górzystych zarówno Azji jak i Europy, wyewoluowały podobne cechy fenotypowe dla wielu ras psów kształtujących się niezależnie od siebie. Selekcja osobników ras górskich odbywała się drogą naturalną (eliminacja osobników powstałych z chowu wsobnego posiadających trwałe defekty), jak i na skutek ingerencji człowieka (preferowane psy o konkretnym zestawie cech charakterologicznych i fizycznych). Stąd podobieństwo niektórych ras nie wynikające z kontaktów cywilizacyjnych różnych kultur, lecz z podobieństwa warunków bytowania. To było powodem błędnych hipotez, takich jak ta, że mastif tybetański jest przodkiem wszystkich psów dogowatych. Fascynacja tym psem ludzi z czasów starożytnych spowodowała, że był obiektem wielu prac artystycznych (rzeźb, wizerunków). To m.in. na ich podstawie naukowcy toczą współczesny spór na temat cech łączących Do khyi z innymi psami molosowatymi.

Charakter

Mastif tybetański jest psem o żywym temperamencie, z tendencją do dominacji. Należy od początku hodowli psa tej rasy postępować zdecydowanie i konsekwentnie, a mimo to po dłuższym okresie wychowywania może mieć skłonności np. do niepohamowanej chęci zabawy. Wykazuje czujność i odwagę w gospodarstwie domowym, nieufność wobec obcych. Osobniki żyjące w Tybecie są wychowywane na psy bardzo ostre w sygnalizowaniu i reagowaniu na niebezpieczeństwo, bądź na potencjalnych intruzów. Wynika to z występowania tam specyficznych warunków geograficznych i społecznych (duże odległości między domostwami, stosunkowo mała liczba sąsiadów, a wysokie ryzyko grabieży ze strony grasujących band). W wyniku odpowiedniego wychowania pies ten może być psem spokojnym, chętnie dostosowującym się do poleceń, bez oznak agresji. Warunkiem udanego kontaktu z psem jest dobra znajomość i akceptacja w pełni jego charakteru.

Budowa

Głowa mastifa tybetańskiego z wyraźnie zaznaczonym płomieniem

• Oczy - brązowe, średniej wielkości są głęboko osadzone
• Uszy w kształcie serca, opadające
• Szyja silna, ze zwisającym podgardlem
• Tułów masywny
• Mocne kończyny o silnym kośćcu
• Ogon długi, zakrecony na zad

Szata i umaszczenie

Włos długi, prosty, układający się w kryzę, puszysty na ogonie, podszerstek jest gęsty. Umaszczenie dopuszczalne od intensywnie czarnego, po podpalane i brązowe (złotobrązowe), także szare z podpalaniami. Wiele psów posiada znaczenia w barwie rudobrązowej nad oczyma, na klatce piersiowej i łapach, zwane "płomieniem".

Popularność w Polsce

Mało rozpowszechniona rasa

Ciekawostki

Wygląd mastifa tybetańskiego miał dla ludzi Tybetu znaczenie psychologiczno-mistyczne. Wierzyli, że podpalane znaczenia nad oczami, są dodatkową parą oczu, strzegącą ich przed niebezpieczeństwem w czasie snu psa.